De tijd vliegt

16-11-2010
Tijdens de vakantie hadden we een van de fietsen aan de jongens uitgeleend. Ze waren de sleutel kwijtgeraakt maar we hadden al gezegd dat het niet erg was omdat we boven nog een reservesleutel hadden. En ja wonderbaarlijk genoeg wist ik ook nog waar. Helemaal top dus. Willen we boodschappen gaan doen staat er op het erf een fiets waar het slot van is doorgeknipt. Bij navragen worden we wazig aangekeken als we met de sleutel zwaaien. Leuk joh een taalbarrière:) Eenmaal op de fiets blijkt het zadel ook helemaal los te zitten. De andere fiets waar we een slot omheen hadden heeft die ook niet meer en een slag in de trapper. Hoe krijg je nou een slag in de trapper? Wedstrijdje fietsen gooien ofzo? Toen na een paar minuten de ketting er midden in een hele grote plas afschoot werd de situatie toch wel echt lachwekkend. Daar ging ik dan, steppend door de enkelhoge plassen. Maar weer naar de fietsen maker, die echt een goudmijntje aan ons heeft, in roeppie dan;) En dan kijken de jongens verbaasd als we op hun vraag of ze de fiets mogen lenen nee zeggen???haha.

20-11-2010
Vanmorgen lekker rustig aangedaan. Het is afwachten of we met de jongens naar het zwembad kunnen omdat het regelmatig met bakken uit de lucht komt vallen. Toch was het uiteindelijk droog, jongens blij en ik ook natuurlijk. Had er echt zin in om te zwemmen. Hup kleren aan en bommetjeee. Het was echt heel leuk, lekker met de jongens geklierd in het vieze zwembad. Wij in onze kleren en de jongens in hun ondergoed. Een jongen wilde dat ik hem leerde zwemmen. Nu kan je iemand dat niet in een half uurleren maar het was wel leuk om er mee bezig te zijn. Als ik lekker weg ben met de jongens vliegt de tijd echt. Voor we het wisten zaten de twee uur waar we voor betaald hadden er alweer op. Toen Vera opstond uit het zwembad bleek haar broek gescheurd te zijn. Haha ik kwam niet meer bij. Het was niet zo erg want ze had er gewoon een jurkje overheen. We wilden eerst nog naar het strand maar iedereen was moe dus hebben we lekker met z’n allen thuis een film gekeken. Het was weer een mooie dag.

21-11-2010
Lekker uitgeslapen onder het oorverdovende lawaai van de kerkdienst. Ik moet zeggen dat ik eraan begin te wennen. Na het ontbijt lekker naar Eliotbeach gegaan. Op het strand vroegen een paar jongens of ze met ons op de foto mochten. Nu word dat heel vaak gevraagd dus zeiden we: Tuurlijk mag dat maar dan wel voor 10 roeppie. Na wat overleg kregen we 10 roeppie haha! Hup hij deed zijn arm om onze schouders en hield ons stevig vast. Toen hij daarna ook nog zijn hand op mijn been legde vond ik het wel leuk geweest. Nadat zijn vrienden ook gezellig op die manier met ons op de foto waren geweest waren Vera en ik het er dan ook wel echt roerend over eens dat dit minstens 100 roeppie had mogen kosten!

04-12-2010
Vandaag wilde we weer proberen naar het strand te gaan. Helaas het regende weer dus besloten we naar een museum ge gaan. Er kwam een sponsor langs die alle jongens nieuwe matjes , zeep , tandenborstel en dergelijke gaf. Echt heel leuk. Ze vroegen of wij ook wilde maar we hebben natuurlijk vriendelijk bedankt:). Hierdoor gingen we pas later naar het museum. Een nieuw jongetje dat erbij was gekomen, lijkt een jaar of 4/5 zat bij mij en viel in slaap in de bus. Het is echt nog een klein jochie. Eenmaal bij het museum bleek dat het voor de Indiërs 15 rp kost en voor niet Indiërs 250. De coördinator heeft nog geprobeerd een deal te sluiten. De kinderen mochten voor de helft naar binnen maar wij moesten toch echt 250 rp betalen. Nou was het maar voor 1 uur en het druiste toch wel tegen mijn gevoel in. Ze geloofde niet dat we Indiërs waren, en als we wel voor die prijs naar binnen wilde moesten we ons legitimeren. De anderen hoefde dat toch ook niet, gewoon discriminatie, ik had tenslotte best een Indiër kunnen zijn. We kunnen voor dat geld ook leuke andere dingen met de kinderen doen dus wij hebben gewoon buiten gewacht en de staf met de jongens naar binnen laten gaan. Eenmaal thuis de sinterklaascadeautjes gegeven. Voor iedereen hadden een sportbroekje, een armbandje en een reepje chocola. Iedereen was er heel blij mee. Ze willen dan graag dat je op de foto met ze gaat ,als je het geeft. Echt iets van deze cultuur. Wij vinden het allemaal te protserig maar zij willen het perse. Ze waren in ieder geval blij met de cadeautjes dus bedankt sponsors!

19-12-2010
Vandaag waren we uitgenodigd om te komen eten bij een staflid, Nidi. Ze is hier net deze week komen werken en wilde heel graag dat wij kwamen eten. Nu konden we alleen deze zondag dus pakte we vanmorgen de bus, op naar de lunch. Het was ongeveer een uur met de bus en we kwamen uit op een soort industrieterrein. Nou dit deel van Chennai hadden we nog niet gezien. Toen ze ons op kwam halen liepen we door landweggetjes naar haar huis. Eenmaal van de hoofdweg was het heel rustig en alle huisjes waren vrijstaand. Wel omgeven door hier en daar wat loos beton maar wel rustig. Na de koffie gingen wij eten. Dit met de nadruk op wij want hun gingen niet eten. We werden samen aan een tafel gezet en konden eten. Natuurlijk werden we telkens aangevuld totdat we echt niet meer konden. Vast en zeker gastvrij hoor, maar als er niet meer rek in mijn vel zit, dan gaat het niet meer;). Na het eten kwam vaders thuis. De moeder was naar de theeshop gegaan om hem af te wisselen. We kregen een boekje van hem over de politiek van India zodat we India niet zouden vergeten. Vervolgens zei hij tegen mij dat hij nog wel een middeltje in zijn winkel had om je tanden wit te maken. Dat zou hij wel voor mij laten meenemen. Nou, bedankt, denk ik. Niet echt een subtiele hint, een beetje onaardig eigenlijk maar het zal wel goed bedoelt zijn.

Ze wilde ons nog even de buurt laten zien maar dan gingen hun eerst even eten. Wij konden even gaan liggen in de slaapkamer van broer en Nidi. Hup de kussen werden gepakt het bed rechtgetrokken en we moesten gaan liggen. Daar lig je dan, op een vreemd bed, uit te buiken. Tja toen kregen we echt de slappe lach. Het is zo gastvrij en aardig, maar ook zo ongemakkelijk vreemd en tja, die ‘subtiele’ hint deed het hem toch wel.
Na het rondkijken in de buurt weer de bus naar huis gepakt. We hebben de vrienden groep van haar leren kennen. Het is toch wel leuk om zo met Indiërs van je eigen leeftijd op te trekken. Als we hun eerder hadden ontmoet hadden we wel vaker afgesproken maar nu is dat eigenlijk niet meer te doen. De tijd gaat echt heel snel. Nog twee weken aan het onderzoek met tussen door kerst en oud en nieuw. Ik ben echt benieuwd hoe dat hier wordt!

Natuurlijk hebben we de foto's nog:
http://picasaweb.google.com/105716277370717909731/DeLaatsteMaanden#